[Nowe Miasto n. Pilicą, ok. 1914 r.]1
Dziwię się moja dobra Matko, że przybyłaś jakby z niczym, bo w tym nie ma kwestii, że brat Stanisław2 zajmuje się sprawą, ale on nie jest prawnikiem i nie wie jakich formalności potrzeba. Dlatego prosiłem o. Prokopa3, aby przestrzegł, że trzeba koniecznie naprzód poradzić się adwokata czy można przeprowadzić przepisanie domu przez upoważnienie, czy trzeba osobistego stawienia się.
Potem trzeba było wyprosić u biskupa4 jakiś dokument zalecający nowe osoby5, mające objąć ten dom, bo jakże może przepisywać na nie pani Rościszewska6, kiedy ich nie zna i nie były wtedy, gdy kupowano dom. Mogłaby się słusznie obawiać, że później odpowiadałaby za to, a gdyby miały takie biskupie pismo, nie mogłaby nic zarzucić. Cała nadzieja tylko w tym, że musi ulegać bratu Stanisławowi. Zresztą rozmówcie się z braćmi7 i można prosić o. Prokopa, aby był obecny [przy] tej rozmowie.
Boże błogosław
1/ List napisany był około 1914 r., po połączeniu się w 1912 r. Zgromadzenia Sług Chorych (Zgromadzenia Sług Najświętszego Serca Jezusowego) ze Zgromadzeniem Sióstr Najświętszego Imienia Jezus. Zgromadzenie Sług Chorych posiadało w Klimontowie Sandomierskim dom, który zapisany był na Helenę Rościszewską. Rościszewska była krótko członkinią Zgromadzenia Sług Chorych i dołożyła do kupna tego domu od Zgromadzenia Braci Sług Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej 3500 rubli. Jako hipoteczna właścicielka domu nie chciała go później oddać Zgromadzeniu Sług Chorych a następnie Zgromadzeniu Sióstr Najświętszego Imienia Jezus. Bł. Honorat otrzymał od Zofii Makomaskiej na kupno jakiegoś domu i urządzenia szpitala dla Zgromadzenia Sług Chorych 10000 rubli. Pieniądze te za pośrednictwem m. Róży Anieli Godeckicj, przeznaczył na kupno domu w Klimontowie Sandomierskim.
Matka Honorata L. Kolasińska udała się z tą sprawę do Nowego Miasta prawdopodobnie pod koniec 1913 r. lub na początku 1914, jeszcze przed wybuchem pierwszej wojny światowej i przed swoim wyjazdem na leczenie do swego brata.
Tekst napisany jednostronnie na kartce formatu: 13 x 21 cm.
2/ Tj. brat Stanisław Szczech (1865-1949), dnia 24 sierpnia 1894 r. wstąpił do Zgromadzenia Braci Sług Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, 24 sierpnia 1897 r. złożył pierwszą profesję, a 19 maja 1902 wieczystą. Przez długie lata pełnił w Zgromadzeniu obowiązki przełożonego, ekonoma i radnego generalnego.
3/ Tj. o. Prokop Józef Alojzy Rowiński.
4/ Może chodzić o ordynariusza diecezji sandomierskiej
bpa Mariana Ryxa, gdzie znajdował się dom Sług Chorych
lub o biskupa diecezji kujawsko-kaliskiej Stanisława Kazimierza Zdzitowieckiego, na terenie której mieszkali członkowie Zgromadzenia Braci Sług Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, do których wcześniej należał ten dom w Klimontowie Sandomierskim.
5/ Trudno ustalić, które siostry były wytypowane na hipoteczne właścicielki.
6/ Helena Rościszewska (1855-1945) była rodzoną siostrą Edwarda Rościszewskiego (1852-1926). Wstąpiła do
Zgromadzenia sióstr służek w początkowym okresie jego
istnienia; w 1888 r. odeszła ze Zgromadzenia. Około 1904 r.
została członkinią Zgromadzenia Sióstr Sług Chorych.
Miała posiadłość we Włocławku, którą w 1904 r. zamieniła
na posiadłość w Klimontowie Sandomierskim. Tę zmianę
umożliwiła dotacja (10000 rubli) jej kuzynki Zofii Makomaskiej, która posiadała w Krojczynie k. Włocławka majątek ziemski. W krótkim czasie usunęła się od Sług Chorych, a ponieważ dom w Klimontowie był zapisany na nią, zaczęły się różne konflikty na tle materialnym. Nieruchomość w Klimontowie po spłaceniu wkładu (3500 rubli) H. Rościszewskiej, która rościła sobie prawo do niej, chociaż była tylko hipoteczną, a nie rzeczywistą właścicielką, została przekazana Zgromadzeniu Sióstr Imienia Jezus notarialnie dopiero w 1916 r. Od lipca 1919 r. do śmierci H. Rościszewska mieszkała w Rokiciu pod opieką sióstr służek.
7/ Tzn. ze Zgromadzeniem Braci Sług Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, które powstało 15 sierpnia 1883 r.
w Zakroczymiu. Pierwszym przełożonym generalnym
był mianowany Franciszek Michalski (1834-1890). Bracia
z woli Założyciela oddawali się wychowaniu młodzieży
prowadząc ukryte życie zakonne oparte na III Regule Zakonu Regularnego św. Franciszka. Szczegółowym celem braci było uświęcenie pracy i ożywienie ducha wiary, pobożności i miłości chrześcijańskiej wśród ludu wiejskiego i rzemieślników.
